Een verdacht plekje ..... Deel 1
Een moedervlek
Een moedervlek op m'n linker bovenarm die maanden geleden opeens iets groter en donkerder werd heeft m'n leven, in no-time, compleet op z'n kop gezet... Na een bezoekje aan de huisarts werd ik doorgestuurd naar het "verdachte plekjes" spreekuur bij de dermatoloog. De reactie van de vrouwelijke dermatoloog bij het zien van het plekje liet me schrikken. 'Oowhh' zei de arts bij het aanschouwen van m'n arm. Waar ik behoorlijk van schrok. En voordat ik het wist werd ik compleet onderzocht, lymfe, moedervlekken, foto's gemaakt en binnen 24 uur lag ik bij de chirurg op de operatietafel. Tijdens een uur lang durende ingreep werd heel secuur het plekje met ruime marge huid verwijderd en opgestuurd naar het lab. Daarna tien dagen lang wachten op de uitslag, voor mij was het een soort 50/50 kans, het is wel of niet goed. Alle scenario's gingen door m'n hoofd. Een bizarre, angstige, leerzame periode. Alsof er geen eind aan leek te komen. Tussen het googelen door naar de meest enge scenario's en alle goed bedoelde verhalen en adviezen van mensen in mijn omgeving over velerlei plekjes, vlekjes, zon en kanker, was eindelijk de dag des oordeels daar.
De uitslag Op donderdagmiddag naar de chirurg in het ziekenhuis voor de uitslag. Ik liep door de gangen en probeerde uit te gaan van het "Heb ik me daar nou zo druk om gemaakt?!" scenario. Maar ergens wapende ik me ook voor als het toch anders bleek te zijn, wilde er niet aan denken maar toch... M'n naam werd geroepen en een jonge vrouwelijke chirurg en co-assistent zaten tegenover me. Voordat ik er erg in had vertelde ze de uitslag: "Het is niet goed, het is kwaadaardig. Het is een melanoom." BAM!, zo die kwam binnen... Vanaf dat moment weet ik dat ik naar m'n man keek, die links van me zat, met een blik van ongeloof en een 'het kan niet waar zijn' gevoel. "Dat meen je niet!" was m'n eerst reactie. Ik voel de grond onder me vandaan zakken. Door m'n hoofd schiet meteen de harde diagnose, "ik heb gewoon huidkanker, een melanoom, de gevaarlijkste vorm, dit kan niet waar zijn want ik heb nog zoveel plannen en moet nog zoveel doen in dit leven.." resoneert in m'n hoofd. Tranen springen in m'n ogen, probeer ze te deppen met een zakdoek die ik al voor de zekerheid in mijn broekzak had gedaan. En toch probeer ik me flink te houden. 3 paar ogen kijken me aan. Ongemakkelijk moment. Ik kom in een soort waas terecht en terwijl er een positieve twist aan wordt gegeven door de arts; "We zijn er vroeg bij". "Het is een vrij dunne melanoom", denk ik alleen maar: "Ik heb huidkanker. Dit kan gewoon niet, ik heb 3 jonge kinderen.."
Lotus
Er wordt een plan van aanpak besproken en ik staar tussen de arts en co-assistent door naar de muurgrote afbeelding van een reusachtige Lotus-bloem. Prachtig wit met geel in een mooie groene omgeving met water. Ik staarde naar de bloem die me zo'n fijne, vertrouwde spirituele vibe gaf in het aardse, nuchtere ziekenhuis en eigenlijk werd ik daar van binnen een soort van blij van. Want ik voel me als die bloem, dat ben ik. De bloem moet groeien, bloeien, ontwikkelen, z'n grootste en mooiste potentieel bereiken.
Dus op dat moment kreeg ik tegelijkertijd kracht van die prachtige Lotus. Het was een soort trance staat waar ik in belandde tussen dood, hoop en leven. Ik had 2 dagen voor de uitslag gelezen dat indien er uitzaaiingen zijn via de lymfe, het grootste gevaar van de melanoom, dat je overlevingskansen 20% zijn voor het 1e jaar. Nou geloof me, dat had ik beter niet kunnen weten. Er moet zo spoedig mogelijk een volgende operatie worden ingepland zodat er meer huid en dieper gelegen weefsel kan worden verwijderd. Voor de zekerheid en om uitzaaiingen uit te sluiten. Verslagen loop ik de kamer van de chirurg uit naar de afsprakenbalie. De dokters-assistente maakt de afspraak en zegt erbij, omdat ik waarschijnlijk ietwat angstig over kom: "Maakt u zich maar geen zorgen, het is een klein ingreepje." "Wat?!!", dacht ik, "klein ingreepje??!! Dit is een ingreep die m'n leven kan redden! Ik heb net te horen gekregen dat ik kanker heb ... ". Nou dat was meteen m'n eerste ervaring met wat de diagnose van een aandoening met het 'K'-woord met je doet. Ik noem het letterlijk een mind-f#ck, sorry niet netjes, maar dat is het. Ik loop bij de balie weg naar een zijgang om m'n tranen de vrije loop te laten, ik voel me leeg, verward en staar naar de muur waar een expositie hangt van een kunstenares. Ik neem bij het schilderij het visitekaartje waar en zie door m'n waterige ogen tot mijn schrik en verbazing een roze Lotus-bloem op het kaartje. Er ontstaat een interne glimlach bij het zien hiervan. Dat geeft hoop en dat is wat ik nodig heb.
14 op de 100.000
Thuisgekomen zaten m'n ouders in spanning te wachten op de uitslag. M'n vader vertelde ik als eerste het slechte nieuws, hoe fijn dat ik hem in tranen in de armen kon vallen. Ik vond het gewoon rot voor m'n vader en voelde z'n verdriet, medeleven en onmacht. Daarna ook m'n moeder die de jongste net uit school had gehaald. En toen aan onze 3 kinderen. Hoe vertel je je kinderen deze diagnose zonder dat ze meteen denken dat hun moeder dood gaat? We hebben zo goed en zo kwaad als het kon het uitgelegd. Later nog met foto's, tekeningen en cijfers erbij. Bijvoorbeeld dat 14 op de 100.000 vrouwen dit krijgen. (mannen 12 op de 100.000) En dat we er vroeg bij zijn dus dat ik eigenlijk geluk heb.
De avond van de diagnose had ik maar zin in 1 ding, op de bank zitten onder een warme denken met een grote bak Ben&Jerry ijs. Alles kon me opeens niets meer schelen. Boos op de wereld, alles kon me gestolen worden. M'n leven stond letterlijk "on hold". De eerste dag was verschrikkelijk, emotioneel alle kanten op. Tussen hoop en wanhoop. Tussen angst en moed. Ik voelde me fysiek, behalve moe, prima, nog een beetje last van m'n litteken op m'n arm maar gewoon het mentale stuk is heel heftig om mee om te gaan. En het feit dat maar weinig mensen begrijpen hoe je je voelt. Een bijzondere strijd die na een week vol nachtmerries wat begint te settelen, in te dalen en ik me wat rustiger ga voelen. De ziekenhuis bezoeken met onderzoeken dragen daar aan bij. Ik moet gewoon weten dat er geen uitzaaiingen zijn en onderga de onderzoeken gelaten. Ik ga weer vooruit denken en heb zin in de demonstraties mediumschap die in de planning staan. Ik merk ook op dat maar weinig mensen weten hoe een melanoom eruit ziet en voel dat ik hier meer mee moet doen om de melanoom bewustwording te vergroten. Ik heb tenslotte jaren m'n schoonheidssalon gehad en heb alle mogelijke papieren zelfs richting huidtherapeute op zak. En toch had ook ik de melanoom niet herkend. Ook de jonge chirurg gaf aan dat ze zelf waarschijnlijk niet ermee naar de dokter was gegaan. En een andere chirurg vroeg zich af waarom het plekje eruit moest?!? Tijd om daar verandering in te brengen! Het moment voor de 2e operatie is bijna aangebroken. Spannend en eng tegelijk. We gaan ervan uit dat er geen uitzaaiingen zijn en hebben goede hoop.
Wordt vervolg.š
Mijn boodschap
"Een klein verdacht plekje.....de impact van een melanoom op m'n leven." Zoals je hebt kunnen lezen in deze blog beschrijf ik mijn persoonlijke verhaal. Zowel om het voor mezelf te verwerken maar ook om de bewustwording te vergroten en het licht te schijnen op deze gevaarlijkste vorm van huidkanker. Mijn advies, bij twijfel...ga naar de huisarts. Het kan je leven redden!!! š
Dit is waarschijnlijk in m'n jeugd ontstaan na een of meerdere keren verbrand te zijn in de zon. Vervolgens heeft het er dus bijna 44 jaar over gedaan om zich te openbaren. Ik hou niet van zonnebaden en ontwijk het zelfs... Dus ik dacht ook, dat gebeurt me niet...
En het kan ook jou overkomen!
Wees alert en wijs ook anderen op verdachte plekjes indien die voor de persoon in kwestie op een lastig zichtbare plek zit zoals rug, achterzijde benen of armen! Je weet...een gewaarschuwd mens...š
Liefs Lisette š
